Kwento Nating Dalawa (Spoken Poetry)

Paano ko ba sisimulan

ang pagsulat ng tula

ng pag-ibig nating dalawa?

Sisimulan ko ba sa pagsikat ng araw

kung saan una tayo nagkita?

O noong pa-dabit hapon na

kung saan pormal kitang nakilala?

Natatandaan ko pa

may kislap na taglay

ang ating mga mata

noong una itong magtama.

Kaagad na gumuhit ang ngiti

sa pisngi ng ating mga mukha.

Nabalot man ng katahimikan

ang mga unang sandaling

tayo’y nagtagpo,

sa aking pagtulog baon-baon ko

ang sayang dulot nito sa aking puso.

Sa mga sandaling iyon,

batid nating mayroong

isang magandang simula na

tatawagin nating

“Ikaw at ako”.

Simula ng pagmamahalang

may magandang pangako.

Dumaan ang mga araw

at ako’y iyong pinasyal

sa mundo mong malayo sa siyudad

na kung saan ang paligid ay

puno ng pag-ibig na hubad.

Ang mga halaman at bulaklak

wari’y sumasayaw sa galak

dahil ang ating mga kamay ay

magkahawak.

Ang simoy ng hangin

ay kasing lamig ng

iyong mga yakap na nakakapit

sa buo kong katawan.

At ang kumpas ng alon sa dagat

ay nagpapahiwatig

na bagyo man ang dumaan

kaya mong langunin

wag lang tayo umabot sa paglisan.

May kiliting dulot

ang bawat paggising ko sa umaga

dahil sa ating tagpuan

ikaw ay naghihintay na.

Dala-dala ang iyong gitara

na wari’y sa aki’y manghaharana.

Ang huni ng mga ibon ay tila awit

sa ating mga tenga

habang tayo ay papunta

sa tabing ilog kung saan

una mong sinabi

“Mahal Kita.”

Ang mga sumunod pang mga araw

ay langit sa piling mo.

Ngunit dumating ang oras na

kailangang lumisan ako

pabalik sa mundong

ginagalawan ko.

Dumaloy ang luha

sa ating mga mata

kasabay ng pagbuhos ng ulan.

Kasabay din ba ng pagsara

ng pintuan ng mga puso

nating nagmamahalan?

Doon sa ating tagpuan

ako ay nagpaalam.

Inabot mo ang iyong larawan at sinabing

“itago mo at palagi mong tignan,

para ako ay hindi mo malimutan.”

Umuwi akong bitbit ang bagahe

ng kalungkutan

at hinarap ang aking mundong

di ka man lang mahagkan.

Ang pabaon mong larawan

ang tangi kong kinakapitan.

Umaasa na darating ang araw

na muli tayong magkakasama.

Walang araw na dumaan

na di ka nawala sa king isipan.

Ang langit ay may hatid na tuwa

handog nito’y isang sulat

galing sayo sinta.

Mga sulat kung saan nakalathala

kung gaano ayaw mo akong mawala.

Nakasaad sa liham mo

“hintayin mo ako, darating ako.”

Tanda na magkalayo man ang

ating mundo,

handa kang sumugal makamtan lang

ang pag ibig ko.

Ang puso ko ay lalong nagalak

Nang lubusan kong malaman

na ang pag ibig mo ay busilak.

Gumawa ka ng isang tulay

para ang mundo mo at mundo ko

ay magtagpo.

Doon mo tinatahak ang daan

para baybayin ang sandaling

makausap lang ako sa telepono

at marinig ang tinig ko.

Milya milya man ang layo

At magkabilang sulok
ang ating mundo

di mo inalintana ang pagod

magkasama lang tayo.
Ngayon parang isang panaginip

nandito ka sa piling ko
kaya’t ang saya ko ay

abot hanggang langit.

Sa ilalim ng liwanag
ng mga bituin,
di mo maalis sa akin

ang iyong tingin.
Ang mga mata mo’y nangungusap
tila sinasabi ika’y
nakamtan na pangarap.

Saksi ang buwan
sa pagdampi ng ating mga labi.
At ang init ng iyong halik
ay damang dama ng

buo kong katawan.

Pagkatapos ay iyong sinambit
“Mahal kita at kahit kailan
sa isip ko’y di ka nawaglit.”

Doon sumagot ako at aking sinabi
“Mahal din kita, at kahit kanino’y
di ka ipagpapalit.”

Hinawakan mong maigi
ang aking kamay
na parang isang batang sa
kanyang ina’y ayaw mawalay.

Niyakap mo ako ng mahigpit
kay tagal…
kay sarap…
at parang ayaw bumitiw

sa pagkakakapit.

Sa pagkakataong ito
tayo ay tumahi ng mga alala
na magduduktong sa puso
nating dalawa.

Mga alalaang ating babalikan
habang tayo ay nabubuhay
na magsisilbing gabay
ng ating pagmamahalan.

Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana
sa kabila ng saya
kasunod ay lungkot na dala dala.
Bakit kailangan ikaw naman ang lumisan?

Paano ang pangakong pagmamahalan.

Sa iyong pag alis
nagkulang ang aking pagkatao
dahil bitbit mo ang isang parte ng puso ko.

Parang isang bagyo
na di ko alam kung kailan matatapos
maghihintay hanggang sa sumikat ang araw
at mahagkan ka muli ng lubos.

Lumakad ang panahon
ng wala ka sa piling ko.

Dumaan ang mga araw
na tanging mga alaala natin
ang siyang tinatanaw.

Sa bawat umaga
hinahanap ka ng aking mg mata.

At wari’y ang tinig mo’y
nauulinigan ng aking tenga.

Nais sambitin ng labi ko na
Mahal na Mahal kita
ngunit tanging katahimikan
ang sumagot sa aking mga kataga.

Inanod ng agos ng tubig sa ilog
ang pag-ibig sa puso nating dalawa,

Tanong ko sa hangin
ikaw ba’y lumisan na?

Naghihintay ng sagot hanggang sa pagtulog.

Nawala ka ng hindi ko

alam ang dahilan.

Hindi mo na ba ako mahal?
Yan ang palagi kong tanong
sa Maykapal.
O sadyang binali mo na ang
pangako mong
hinding-hindi mo ako pakakawalan?

Sa mahabang panahon na nagdaan
di ka nawala saking isipan.

Sa puso ko’y may lugar na sa iyo’y nakalaan
umaasa akong nandyan pa rin ako
sa puso mong dati ay ako ang laman.

May bagong halimuyak
ang mga bulaklak.

May bagong tinig sa puso
ko’y umaawit.

Ako ba ay handa na sa panobagong
pag-ibig?

Binuksan ko ang pinto ng puso ko
at sumulat ng panibagong pahina
sa buhay ko.

Magpipinta ng bagong alalaa
na walang bakas ng ikaw at ako.

Muling nagkaron ng bahaghari
ang kalangitan.

Dahil natapos na ang dilim
ng kalungkutan ng iyong paglisan.

At nalaman kong

Sumikat na rin ang araw
sa malungkot mong umaga.

At sa paggising mo
hindi na ako ang nasa piling mo.

Ngunit bakit kung kailan
pareho na tayong may mga
pananagutan,
muli kang bumalik at
sa aki’y nagparamdam.

Mahabang panahon akong nangulila
matagal na panahong umiyak
dahil sa’yo sinta.

Ngayon nandito ka kapiling kita
pero mayroon na tayong ibang sinisinta.

Ngutnit ramdam ko
ang tibok ng iyong puso
nung ako’y muling hinagkan mo.

Narinig kong ako pa rin
ang tinitibok nito.

Ang mga yakap mo’y kasing higpit
pa rin nung una mo akong hinagkan,
ayaw bumitiw,

ayaw akong pakawalan.

Nakita ko pa rin ang ningning sa
iyong mga mata,
katulad ng galak nung
tayo’y magkasintahan pa.

Ganun pa rin ang paghawak mo
sa aking mga kamay,
mahigpit, makapit,

tila ayaw akong mawalay.

Ang yong mga halik sa aking labi
ay sing tamis pa rin ng dati.
Muli kong narinig na iyong sinambit
“Mahal kita…
Mahal pa rin kita…
Mamahalin pa rin kita…

Kahit kailan hindi ka nawala sa aking isipan.”

Ang tingin sa yong mga mata’y
tila humihingi ng kapatawaran
sa aming nakaraang

kanyang pinanghihinayangan.

Luha..

Walang tigil na pag-agos ng luha
sa aking mga mata.

Mahigpit kitang niyakap

At sinabing…
“Mahal kita noon…

At mas Mahal kita ngayon.”

Mahirap…

Mali…

Ngunit nagkaroon ng panibagong
pahina ang libro ng pag-ibig
nating dalawa.

Mabigat man ang balakid
na kinakaharap natin,
ngunit nakakapagsulat tayo
ng maraming pahina sa
aklat ng pagmamahalan natin.

Hindi man puro kwento ng saya
dahil may lungkot din itong dala.

Ang importante,
ang nakalathala.
ay kwento nating dalawa.