Kapag Nag-Iisa

Kapag nag-iisa,

bumabalik ang mga alaala

nating dalawa.

Alaala ng pag-ibig na nabalot

ng saya at lungkot.

Kapag nag-iisa,

muling nanunumbalik

ang init ng iyong halik

at muling nalalasap

ang higpit ng iyong yakap.

Kapag nag-iisa,

di ko mapigil ang pagtulo ng mga luha

sa aking mga mata,

sapagkat sariwa pa sa aking isipan

ang pait ng iyong paglisan.

Kapag nag-iisa,

muling binubuo ang mga piraso

ng mga pangarap natin, giliw ko,

na maglalakbay ng magkaagapay

kahit pa abutin sa kabilang buhay.

Kapag nag-iisa,

nabubuhay ang iyong pangako

na habang buhay ay ako

ang laman ng puso’t isip mo

at mamahalin ng higit pa sa buhay mo.

Kapag nag-iisa,

unti unting dinudurog ang puso ko

kapag natatanaw na magkasama kayo,

magkahawak ang kamay at maligaya

tanda na ako’y tuluyang nilumot mo na.

Kapag nag-iisa,

ako’y lubos na nagsisisi

sa aking pagkakamali,

at sa iyo’y nagsusumamo

na gawaran ng patawad mo.

Kapag nag-iisa,

doon ko na lang maaaring sambitin

na mahal na mahal kita.

Ikaw pa rin ang laman ng puso ko

di magbabago kahit pumanaw man ako.

Kapag nag-iisa,

pinipilit maging masaya

kahit puso ko’y nagdurusa.

Kumakapit pa rin sa pag-asangbalang araw ika’y babalik pa

kahit puso mo’y pag-aari na ng iba.

by: jheng manalang prado

www.echoesbeyondmysoul.blogspot.com